NU is het moment!

Het wordt tijd om de blog van dit studerende mens weer eens nieuw leven in te blazen! Al een aantal keer heb ik gedacht ‘Oh ja! Hier wil ik eigenlijk nog wel even over bloggen!’ en heb ik er vervolgens niks mee gedaan.. Oepsie.. Maar nu.. NU is het moment!

Serieus: wat wil je nog meer als je zo’n uitzicht hebt? 🙂

Ongeveer twee weken geleden ben ik vijf dagen naar Grenoble (Frankrijk) geweest. Om het er even in te wrijven: toen het bij jullie vijf dagen lang regende (of misschien iets minder, maar: het regende in ieder geval in Nederland) zat ik vijf dagen in de zon! Juist: Z O N! Ieder ochtend stond ik op met een schitterend uitzicht op een hoge berg met een blauwe lucht erboven en de opkomende zon. Wat wil een mens nog meer?

Maar ik ging niet zomaar voor de lol (uiteraard vond ik het leuk), maar ik ging met een doel: de FEUER conferentie. Op deze conferentie waren zo’n 100 mensen uit allerlei verschillende Europese landen. Toen ik op woensdagavond de deur uitstapte vroeg ik me toch even af waar ik aan was begonnen: wilde ik echt vijf dagen lang met allemaal onbekende mensen een intensief programma gaan volgen? Want als het niet klikt is vijf dagen best wel lang zeg maar… Maar toen ik maandagavond weer thuis kwam was ik zo blij dat ik deze kans heb gekregen! Ik heb er geen moment spijt van gehad dat ik ben meegegaan. Het was fan-tas-tisch!

FEUER staat voor Fellowhip of Evangelists in Universities across EuRope en betekent VUUR in het Duits. Deze conferentie was voor mensen die bezig zijn met mission weeks overal in Europa (mission weeks zijn evangelisatie weken, gericht op studenten, en vinden daarom vooral plaats in universiteitssteden). Zelf mag ik zo’n week coördineren in Leiden dit jaar en daarom mocht ik mee naar de FEUER 🙂

De dagen bestonden uit verschillende landen die een verslag gaven van hun mission weeks, oefen-momenten om te spreken in kleine groepjes, gebedsmomenten voor elkaar, workshops en seminars van overal vandaan, vrije tijd om te netwerken en vele ontmoetingen met veel verschillende mensen. Klinkt druk? Was het ook! Druk, maar zo bemoedigend, inspirerend, leerzaam en zuiver genieten 🙂

Door de vele lezingen, workshops en ontmoetingen heb ik een hoop praktische dingen geleerd, maar naast het praktische heb ik ook zeker een heel aantal belangrijke geestelijke dingen geleerd (of hier ben ik opnieuw op gewezen) die ik graag mee wil nemen in de ConnectWeek (de mission week die we in Leiden gaan organiseren). Namelijk dat we God centraal moeten blijven stellen in de mission week, ook in de voorbereidingen! En dat we veel mogen verwachten, dat we voorbereid moeten zijn voor verrassingen: God is tot alles in staat! Maar tegelijkertijd mogen we ook genieten van alle kleine dingen die God geeft: soms lijkt een mission week misschien niet zo vruchtbaar, maar wie weet welke zaadjes er zijn geplant en wat God er mee aan het doen is! En een onwijs belangrijk punt is gebed! Zonder gebed kan er geen mission week plaats vinden!

Zo. Dit is het nieuwe begin van de blog van het studerende mens. Het studerende mens dat meer doet dan studeren alleen. Vanaf NU ga ik hard m’n best doen om m’n blog weer braaf bij te houden, want NU is het moment.

 

 

 

Feedback?

Vanaf het eerste moment dat je begint met de PABO word je doodgegooid met termen als ‘positieve feedback’ en ‘opbouwende kritiek’. Bij alles wat je doet krijg je ‘tips en tops’ te horen en ze zullen je nooit keihard afbranden. Soms wordt dat een beetje flauw en te lief allemaal, maar ergens is het toch wel fijn dat je fouten als een ontwikkelingskansen worden gezien en niet als de grootste misstappen ever waar je niks meer aan kunt doen.

Op de universiteit gaat dan net even anders. Volgens mij hebben sommige mensen daar nog nooit van opbouwende kritiek gehoord.
Afgelopen week kreeg ik een opdracht terug die ik lichtelijk, best wel heb verknald blijkbaar. Gelukkig mag ik hem herkansen, maar toen ik mijn ‘feedback’ ging lezen zonk de moed me wel een beetje in de schoenen.
“Dit is onvolledig”, “Dit is fout”, “Maak het nou eens duidelijk”, “Dit is onduidelijk”, “Het is niet helder”. En zo stond eigenlijk het hele feedback-formulier vol met opmerkingen, opmerkingen waar je eigenlijk niks mee kan, want wat is er onduidelijk en hoe wil je het dan zien?.
Ik vraag me echt af of ik toch nog wel iets goeds heb gedaan in die opdracht. Ja, de probleemstelling. Die klopte dan nog wel. Fijn: één van de tien dingen was nog wel oké en de opbouw kon er ook wel mee door.

Soms word ik gillend gek van al die ‘tips en tops’ en opmerkingen als ‘het is geen harde kritiek, maar zie het als iets waardoor je kunt ontwikkelen’. Maar ik denk dat ik ze vanaf nu toch weer meer ga waarderen, want zulke ‘feedback’ als voor m’n opdracht: daar word ik ook niet gelukkig van.

Oké, dat was even mijn klaagzang. Dan ga ik nu schrijven voor een voldoende.

M’n hart! ♥

“Ja. Heb je al gehoord dat je mentor er vandaag niet is? Hij is ziek. Dus uhm.. Wil jij anders ‘even’ de dag draaien?”
Een zin die het hart van een stagejuf even uit z’n ritme brengt. Tenminste. Dat van mij wel.
Eerst staat het stil van schrik: “Oké. De hele dag. Alleen. Dusss..”
Maar nog geen twee tellen later springt het op van vreugde: “De hele dag. Alleen. Echt DE juf zijn. Nice!”
Dus voordat ik het wist had ik al weer “Ja! Prima!” geroepen (niet dat ik heel veel keus had) en moest het echt gaan gebeuren: de hele dag alleen draaien.

Nu zit ik hier: op m’n kamertje, met een lekker kopje thee terug te kijken op een mooie dag! Oioioi! Wat was het leuk (:
Als ik eraan denk verandert opnieuw het ritme van m’n hart, maar dan nu alleen positief. Het maakt een sprongetje van vreugde.
This is it! Mijn keuze is bevestigd. Het leven van een juf(in wording) is zo slecht nog niet (:

Oei..

Wijze woorden.
Al heb ik er misschien iets te goed naar geluisterd de afgelopen drie (ja.. drie) maanden. En of er nou zo’n mooi gedicht zat in de stilte tussen mijn vorige en deze woorden..?
Het wordt weer tijd om m’n blogleven te beteren! Want m’n real-life leven is niet zo saai dat er niks is om over te bloggen. Juist het tegendeel (:
In het leven van een studentje is altijd wel wat te beleven! En zeker als je dan ook nog eens de stagejuf bent van een onwijs leuke groep 7 vol bijdehante bijna-pubers.

“Juf, wij spelen altijd stagejufje. Maar eigenlijk weten we niet zo goed wat we dan moeten doen.. Dus uhm… Wat schrijft u dan eigenlijk allemaal altijd in de boekje van u?”
Spannend: wat staat er nou eigenlijk in het boek van juf Lisa?!
Ja.. Viel dat even tegen. Alleen maar saaie observaties en reflecties.
Maar zelf ondanks dat bleef het leuk om stagejufje te spelen. Nu weten ze in ieder geval wat ze te doen staat (:

Je moet het maar kunnen

Gisteren heb ik toch iets bereikt! Ik denk dat niemand van jullie me dat na doet.
Ik was fanatiek bezig met de afwas en toen gebeurde het. Zomaar: uit geheel onverwachte hoek werd ik aangevallen. Door een lepel.
Ik heb me, waarschijnlijk als één van de weinige personen op deze wereld, gesneden aan een lepel. Ja. Je leest het goed: gesneden aan een lepel.
Het duurde dan ook even voor ik verslag uit kon brengen, want ja.. Ik heb nu drie vingers vol met pleisters: hoppa! Gelijk maar gehavend het nieuwe jaar in. Dat moet je toch maar net even kunnen!

De evaluatie

Het is 30 december. Bijna 31 december. Bijna volgend jaar. Bijna tijd om binnen een jaar tijd 52 blogs te hebben gepost. Tijd om te evaluaren.
Tijd om toe te geven dat ik heb gefaald in m’n voornemen. Want dit is de 47e blog van dit jaar. Dat betekent dat er nog 5 te weinig zijn. En ik ga het niet opeens zo spelen dat ik er nu nog 5 ga uploaden. Dat is niet eerlijk. En ik heb geen inspiratie (maar het is vooral niet eerlijk).
Het goede voornemen was er. En ik heb m’n best gedaan me eraan te houden. Maar helaas.. Het is niet gelukt. Dit bevestigt weer dat ik voornemens stom vind. Want het blijkt weer: voornemens zijn er om NIET behaald te worden.
Wat ik wil is meer met foto’s/beelden doen. Maar dat ga ik niet als voornemen stellen. Want ik wil WEL meer met foto’s/beelden doen. En als ik dat als voornemen formuleer is het gedoemd om te mislukken!

Tot volgend jaar!

Top (2000)!

Laat het het hele jaar maar tussen kerst en oud en nieuw zijn!
Wat is het heerlijk om heel de dag naar de top 2000 te luisteren en ’s avonds tussen half 8 en half 9 te genieten van de top 2000 a gogo. Dat wil ik het hele jaar wel! 🙂
Muziekles van meester Leo, leuke quizvragen en bijzondere muzikanten die liedjes coveren: tof! Een briljante manier om weer nieuwe liedjes te leren of oude helden weer te gaan waarderen.
In het bijzonder: Phil Collins. Hij is al een aantal keer voorbij gekomen in de top 2000 (doet ‘tie goed) en hij blijft toch echt een persoonlijke favoriet. Samen met REM. Daarin heeft papa me goed opgevoed: vroeger klonk deze geweldige muziek meer dan eens door de speakers in huis of in de auto.
En nu? Nu schalt deze muziek door de speakers van mijn laptopje op m’n kamer, terwijl ik druk aan het verven/opruimen/to-do-lijst-dingen-afmaken/afwassen ben. En die muziek maakt elk dingetje van mijn to-do-lijst een feest om te doen 🙂

Over social media enzo

Sinds gisteren ben ik weer herenigd met mijn geliefde telefoon. Fijn hoor!
Al was het afgelopen week stiekem wel lekker rustig: niet allemaal van die nutteloze Whatsappjes in groepsgesprekken en de mensen die je echt nodig hebben weten je ook wel op een andere manier te vinden.
En vanaf vandaag ben ik Koos-Facebook-loos. Niet meer dat eindeloze gescroll en nutteloze berichtjes lezen. Die geweldige social media die helemaal niet zo sociaal zijn. Ik denk dat ik er nog van ga genieten dat ik er weer één minder gebruik 🙂
Want weet je wat het is: afgelopen week heb ik ook ontdekt dat mensen die je echt nodig hebben je toch wel weten te vinden. En nu ik dit weekend m’n telefoon weer heb teruggevonden, maakt dat het ook weer wat makkelijker om contact te maken 😉

Hoe overleef ik zonder telefoon?

Oh nee! Een van de dingen die de gemiddelde student als een wereldramp zou beschouwen overkwam mij deze week: m’n telefoon ligt nog bij m’n ouders.
In één woord: DOM! Hoe overleef ik zonder telefoon?
Maar eigenlijk is het ook wel eens fijn. Lekker rustig. Alleen contact in real life, via mail en af en toe nog eens een berichtje via Facebook: prima.
Al moet ik toegeven dat echt handig anders is.. Deze week ben ik er toch al een aantal keer tegenaan gelopen dat ik iemand wilde bellen en ja.. Dat wordt dan een beetje moeilijk. Gelukkig is er dan nog de lang-leve-het-internet-uitkomst.
Maar nee. Na een weekje zonder telefoon heb ik niet besloten om hem in de prullenbak te gooien. Maar ik heb wel geleerd dat ik hem helemaal niet zo heel hard nodig heb en dat het ook wel ontspannen is als je niet heel de tijd dat ding in de gaten ‘moet’ houden 🙂

Dag fiets.

Soms zie je elkaar aankomen en weet je dat geen leuke ontmoeting gaat worden. Maar ja.. Je kan niet meer terug. Bang voor wie je dan tegenkomt.
Voor je het weet gebeurt het. De gevreesde ontmoeting.
De ontmoeting waarbij ik opeens met m’n fiets op de grond lag. Ik nog heel, maar m’n fiets voor het leven getekend. Waar m’n wiel voor de ontmoeting nog hartstikke recht was, was dat nu opeens een heel ander verhaal. Sorry fiets. Je wordt ingeruild. Enkel door die ene ontmoeting. Spijtig, ik zal je missen.